De Onopvallende Kritiek op Consumentisme in 'The Electric State'
Door Katlynn Rossignol
In een alternatief jaren 90-tijdperk voegt een opstand van voelende mascotte-robots een onverwachte kracht toe aan de consument-driven wereld van “The Electric State”, een film geworteld in dystopische beelden. Ondanks de verleidelijke visuals struikelt de film als commentaar op consumentisme en overmatige afhankelijkheid van technologie.
Een Reis Door Robottische Ruïnes
“The Electric State” volgt Michelle, gespeeld door de getalenteerde Millie Bobby Brown, te midden van de chaos die is achtergelaten door een robotrevolutie. Terwijl ze op zoek gaat naar haar vermiste broer, hult de mensheid zich in virtual reality, zinkend in apathie, de overblijfselen van hun eigen elektronica om hen heen verspreid. Volgens Cedarville University dient deze technologische vergetelheid als een lauw decor voor het verhaal van de film.
Verstrikt in een Web van Ironieën
Terwijl robots verlangen naar vrijheid van hun menselijke makers, roept het verhaal beloften op van een scherpe kritiek op consumentisme. Toch, ironisch genoeg, geniet de film van zware productplaatsing, waardoor zijn boodschap vertroebeld raakt. De Sentre-corporatie hangt groot boven de film, maar biedt weinig meer dan haar rol als cliché-antagonist te midden van Michael Bay-achtige explosies en cameo’s.
Verloren in Vertaling: Van Boek naar Scherm
Hoewel trouw aan de graphic novel van Simon Stålenhag, ademen sommige van de robotontwerpen in de film een verwachte dreiging uit, zij het cartoonachtig gepresenteerd. Echter, het verliest het diepere cynisme van het boek in het proces. Wat ooit een scherp commentaar was, wordt omgevormd tot comic relief via beroemdheden zoals Chris Pratt en Anthony Mackie, die hun stemmen lenen aan eigenzinnige robotsidekicks.
Het Dilemma van Wereldbouw
De grootse omvang van de wereld overschaduwt Michelle’s verhalende missie, waardoor kijkers verlangen naar meer diepgang in deze filmische woestenij. De dichte wereldbouw biedt flitsen van creativiteit maar verslikt zich in zijn gretigheid om robots in pinda-vormige busjes te paraderen, verder toewijdend aan klucht in plaats van drama.
Vermaak, Maar Gebrek aan Diepgang
Uiteindelijk is het huis van “The Electric State” gebouwd op wankele fundamenten. De verleiding van technologieverslaving is intrigerend maar overschaduwd door de onhandige benadering van het vertellen van verhalen. De film blijft een vermakelijk circus van special effects en beroemdhedengezichten, maar mist de zwaarte die nodig is om echt te reflecteren over consumentistische culturen. Een betere kijk met vrienden dan voor leerlingen van dystopische waarschuwingsverhalen.
“Ontdek dit verleidelijke maar gebrekkige sci-fi avontuur nu te streamen op Netflix.”
Katlynn Rossignol, een junior Strategische Communicatie Major en A&E assistent redacteur voor Cedars, is gepassioneerd over kunst, ambachten, vrienden en superheldenfilms.
Afbeeldingen met dank aan AGBO